Urodzony aby dowodzić

- Jak sięgam pamięcią, zawsze byłem przywódcą. Niemal w każdej grupie rówieśniczej od razu przejmowałem dowodzenie. Tak było od zawsze. Ostatecznie jednak na mój wybór wpłynął także brat mojej mamy, który był żołnierzem zawodowym, a dla mnie wielkim autorytetem. I to on właśnie zaszczepił we mnie myśli o wojsku i przekonał, by pójść do szkoły oficerskiej. Muszę powiedzieć, że jestem mu za to bardzo wdzięczny. Gdybym miał możliwość zacząć od nowa, zdecydowanie dokonałbym takiego samego wyboru.
Nie miał Pan ochoty powalczyć jeszcze o wężyki na pagonach?
- Gdy byłem młodym oficerem, marzyłem o stopniu pułkownika. Jako świeżo mianowany podporucznik powiedziałem w dość poważnym gronie "po to tu przyszedłem, by tu dowodzić". To powiedzonko jest dość sławne i często powtarzane. Moje marzenia się spełniły. Zostałem pułkownikiem i dowódcą przasnyskiej jednostki. Nie ukrywam, że apetyt na stopień generalski bym znalazł, ale wiem jakie są wojskowe realia i wiem, że na stopień generalski nie mam szans.
Ma Pan jakieś pomysły na emeryturę?
- W szopce noworocznej w Tygodniku poeta napisał, że noszę się z zamiarem burmistrzowania. Na razie tej informacji ani nie potwierdzam, ani jej nie zaprzeczam. Nie jest to dobry czas, żeby o tym mówić. O odejściu na emeryturę zadecydowałem sam. Nikt mnie nie zachęcał ani nie zmuszał. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że przełożeni chcieli mnie nawet zatrzymać w służbie. Uważam, że jest to dla mnie dobry czas na odejście. Czas, w którym cieszę się uznaniem podwładnych i przełożonych. Myślę, że na emeryturze na nudę będzie mi brakowało czasu. Mam masę zainteresowań, m.in. piłkę nożną (W. Trochimuk jest prezesem ciechanowsko-ostrołęckiego okręgowego Związku Piłki Nożnej i wiceprezesem Mazowieckiego Związku Piłki Nożnej - przyp. red.) i gołębie pocztowe.
Nadal będzie Pan mieszkał w Przasnyszu?
- Tak, na pewno. Nawet zamierzam pobudować w Przasnyszu dom.
Został Pan dowódcą 2. Ośrodka Radioelektrycznego utworzonego z rozformowanych dwóch jednostek. Było to w styczniu 2003 roku. Czy kolejne trzy lata przyniosły dla jednostki jakieś znaczące zmiany?
- Za mojego dowodzenia zmieniły się najbardziej sprawy związane z życiem socjalno-bytowym żołnierzy. Wszystkie pododdziały są wyremontowane, żołnierze mają nowe, czyste sale. Są to zupełnie inne koszary niż trzy lata temu. Duże nakłady finansowe zostały przeznaczone na rozbudowę infrastruktury. Mamy nową stację paliw, przystosowaną do wymogów Unii Europejskiej i nowe wewnętrzne drogi. Zmieniłem też kilka zasad funkcjonowania jednostki, co pozwoliło zaoszczędzić "parę groszy". Jednostce opłaci się korzystać z usług MPGK czy też ogrzewać koszary ciepłem z kotłowni miejskiej. Rachunek ekonomiczny jest dzisiaj jedynym wyznacznikiem dobrego gospodarowania, również w jednostce wojskowej.
Dla jednostki ważna jest też zmiana podległości z 1 czerwca 2005 roku - od tej daty jesteśmy podporządkowani dowódcy Wojsk Lądowych.
Był Pan na wojnie?
- Nie byłem. I nie żałuję tego. Natomiast kadra mi podległa bierze czynny udział w działaniach wojennych, m.in. w Iraku i w Afganistanie.
Co się zmieni w najbliższym czasie?
- Dowódcą zostanie prawdopodobnie pułkownik Tadeusz Jarząbek, mój poprzedni zastępca, który jest na kursie dowódców. Kończy kurs w połowie lipca. Oceniam, że od 1 sierpnia przejmie dowodzenie. Natomiast w tym okresie obowiązki dowódcy pełnił będzie etatowy zastępca - ppłk. Stanisław Zasada. Kolejna zmiana, tym razem długoterminowa, dotyczy planów pełnego uzawodowienia jednostki. Myślę, że nie później niż do 2010 roku w jednostce będą pracowali tylko żołnierze zawodowi.
O jakich porażkach i sukcesach będzie pamiętał Pan szczególnie?
- Rzeczy, których musiałbym się wstydzić, chyba nie było. Natomiast największym osiągnięciem w czasie mojego dowodzenia było stworzenie warunków stabilnej pracy kadrze i pracownikom cywilnym. Nie tylko nie było zwolnień, ale liczba etatów nawet wzrosła. Pragnę podkreślić, że jednostka jest jednym z największych zakładów pracy w naszym mieście.
Jakie wymieniłby Pan cechy dobrego dowódcy?
- Trzeba swoim podwładnym mówić prawdę i nie obiecywać tego, czego nie może spełnić. Dowódca musi być wymagający i jednocześnie sprawiedliwy w ocenie pracy swoich podwładnych. Ale przede wszystkim dobry dowódca nie może bać się podejmowania decyzji.