- Jeju, już roczek, a jeszcze niedawno takie były malutkie...

Nana (czyli Nina) jest najbardziej stonowana, poważna, czasem trudno ją rozbawić. Jak weźmie zabawkę, lub ogląda bajkę, najdłużej potrafi się na tym skupić. Nati (czyli Natasza) jest ciągle w ruchu: tańczy, bawi się. Natomiast Adusia (Ada) - jest najstarsza i najmniejsza - to łobuziak. Ona zdecydowanie rządzi w tej trójce.

Jak słychać płacz, to najprawdopodobniej jego sprawczynią jest właśnie Ada. I to by było na tyle, jeśli chodzi o różnice. Dziewczynki są do siebie podobne jak dwie krople wody. Wszystkie są bardzo energiczne, jedzą to samo, lubią się bawić tymi samymi zabawkami. Trojaczki państwa Gocłowskich, o których pisaliśmy w czerwcu 2014 roku, skończyły rok. Sprawdziliśmy, co u nich słychać.

"Za tymi drzwiami kryje się bajkowo-księżniczkowa atmosfera. Wchodząc, zyskujesz miano klubowicza" - czytam przed wejściem do mieszkania Gocłowskich. I oglądam mini galerię zdjęć z trojaczkami w rolach głównych.

Nana, Nati i Ada urodziny miały 8 maja, ale przyjęcie było w niedzielę, 31 maja (połączone z urodzinami chrzestnego Nataszy).

- I każdemu towarzyszyła nostalgia: jeju, już roczek, a jeszcze niedawno takie były malutkie... - mówi mama, Renata Gocłowska, asekurując jednocześnie jedną z córek, która próbuje wstać.

Fakt, dziewczynki były naprawdę malutkie. Rok temu każda ważyła ok. 1600 gramów (urodziły się w 32. tygodniu ciąży - red.). Mama bez problemu trzymała trzy kruszynki w ramionach. Dzisiaj każda panienka waży ok. 11 kg. Rozwijają się fantastycznie. Są silne - bez problemu się podnoszą, stawiają kroki, jeszcze trochę nieporadnie.

Odwiedzamy je we wtorek, 2 czerwca. Ubrane w identyczne stroje, z opaskami na główkach (spineczki zdążyły już zdjąć, to samo zresztą za chwilę spotka opaski). Dla mnie nie do odróżnienia. Bawią się w dużym pokoju, w towarzystwie mamy, babci i cioci Eweliny.

Dziewczynki są pogodne, uwielbiają muzykę.

- Mają już swoją playlistę - śmieje się mama. - Tańczą świetnie, najlepiej Natasza - dodaje. Dziewczynki to udowodniły, jak tylko usłyszały swoje ulubione melodie.

- W poniedziałek (1 czerwca) dziewczynki miały drzemkę, gdy zadzwonił mój telefon. Sygnał to melodyjka. Natasza, gdy to usłyszała, uniosła główkę i taka zaspana "potańczyła" w foteliku, po czym, jak melodyjka umilkła, znów zasnęła. To było zabawne - mama jeszcze dziś uśmiecha się na to wspomnienie.

Dziewczynki wstają o jednej porze, zwykle koło godz. 7.00.

- Nawet gdyby któraś chciała dłużej pospać, pozostała dwójka jej to skutecznie uniemożliwia. Zwyczajnie ją zaczepiają - śmieje się mama.

Trojaczki razem jedzą, razem się bawią, kąpią, razem zasypiają. Już teraz są bardzo zżyte. Jak się na nie patrzy, usta same rozchylają się w uśmiechu. Obserwowanie tych maluchów jest o niebo ciekawsze niż śledzenie najlepszego nawet telewizyjnego show.

Są nieprzewidywalne, jak to dzieci.

- Któregoś dnia siedziałyśmy razem na balkonie. Wystarczyło na chwilę spuścić je z oka, a już jedna miała w rączkach sadzonki pomidorów, tak pieczołowicie uprawiane przez babcię - opowiada Renata. - Im jest cieplej, tym więcej czasu spędzamy na powietrzu. One to bardzo lubią. Najbardziej - gonitwy za kotem na podwórku. Denerwują się, bo nie mogą za nim nadążyć. Zresztą kot, który jeszcze rok temu był w domu najważniejszy - mówiliśmy żartem, że tu mieszka kot ze swoją rodziną - teraz, jak wchodzi do mieszkania, najpierw rozgląda się ostrożnie, czy jest bezpiecznie, to znaczy, czy nie ma w pobliżu dziewczynek.
Trojaczki są ruchliwe, wszędzie ich pełno. Wszelkie dekoracje, piloty do urządzeń RTV, rodzine fotografie - wszystko odsunięte z półek poza zasięg małych rączek.

Maluchy gaworzą, ładnie bawiąc się klockami i... skórzanym krzyżykiem cioci Eweliny - przyciąga je jak magnes. Uwielbiają swojego brata - 11-letniego Igora. Z wzajemnością zresztą.

Od kilku tygodni mają przekłute uszy.

- Po kolczykach można je łatwiej rozpoznać - śmieje się babcia dziewczynek.
Generalnie w domu Gocłowskich jest wesoło i głośno.

- Jak jest cicho, to jest niedobrze. To chyba każda mama potwierdzi - zaznacza Renata. I opowiada historię sprzed kilku dni.

- Dziewczynki na chwilę zostały same. Zaniepokoiła mnie cisza w ich pokoju. Weszłam, a moje córeczki smarowały kremem meble. A dzisiaj na przykład Nana wysmarowała kremem siebie, nie mam pojęcia jak otworzyła szafkę.

Lubią wchodzić do garderoby i przewracać w butach, grzebać w szufladach, w kuchni mają ulubioną szafkę - z miskami.

- Na początku był to dla mnie problem, bo jestem fanką czystego domu. Chodziłam więc za nimi ze szmatką i ogarniałam na bieżąco. Ale szybko dotarło do mnie, że tak się nie da - śmieje się Renata. - Teraz sprzątam pod koniec dnia. Wszystko z wyjątkiem podłogi, bo tę zmywam bodaj kilkanaście razy dziennie. Dosłownie można z niej jeść.

Maluchy na tym etapie rozwoju większość dnia spędzają właśnie na podłodze.
- Pracy przy nich jest dużo, ale to taka praca, która daje wiele radości. Jest cudnie - Renata mówi z przekonaniem, tuląc Nanę, która z pasją najpierw gryzie łyżeczkę, potem słonego paluszka, a potem przerzuca się na orzeszka (pyszne ciastko upieczone przez babcię).

Im dziewczynki są starsze, tym mniej pomocy potrzebuje Renata do ich "obsługi". Ale nianie - zwłaszcza babcia i ciocia Ewelina - same chętnie zaglądają do trojaczków.

- W ostatnim czasie, jak Ewelina się nimi opiekowała, parę razy zdarzyło się dziewczynkom powiedzieć "e" w jej obecności. My, dorośli, żartem też zaczęliśmy mówić do Eweliny "E". Co ciekawe, odnieśliśmy wrażenie, że dziewczynki wiedzą, że to o nią chodzi.

Dla Renaty był to na pewno intensywny rok. Nie tylko ze względu na trojaczki. Niedawno złożyła pracę magisterską, czeka na jej obronę. Marzy o chwili relaksu, ale w gronie rodziny, oczywiście.

- Może w wakacje, jak pozwoli pogoda, uda nam się wyjechać na weekend, czy kilka dni. Myślałam o jakiejś nadmorskiej plaży. Ale to taka wolna myśl. Bo zastanawiam się, jak nas wszystkich i bagaże pomieścić w samochodzie - śmieje się.