- Tu na Majdanie szykujemy się do wojny

W związku z niestabilną sytuacją na wschodzie, wielu Polaków uważnie śledzi doniesienia mediów dotyczące Ukrainy. W ubiegłą niedzielę na Krymie odbyło się referendum, w wyniku którego Rosja przejęła półwysep. Ukraińcy szykują się do wojny. Na kijowskim Majdanie w minionym tygodniu rozmawiałam z wieloma ludźmi. Każdy z nich z nadzieją w głosie pytał się, czy Polska, Europa im pomoże?

Kiedy wieczorem wyszłam z metra na Majdan byłam w szoku. Relacje, które oglądałam w telewizji były poruszające, ale to, co zobaczyłam na własne oczy wstrząsnęło mną do głębi. Spalone budynki, drzewa, koczujący ludzie, barykady, kadry jak z filmu wojennego z okupowanego miasta.

Na całym placu stoją barykady z opon, worków z piaskiem, pozostałość po lutowych starciach z Berkutem. W powietrzu czuć swąd spalonej gumy, który miesza się z wonią tysięcy kwiatów. Co chwilę zawiewał silny wiatr, który niósł piasek pomieszany z resztkami spalonych barykad. Czerwone goździki leżą tam wszędzie, pojedynczo lub w wielkich stosach w miejscach, gdzie ktoś zginął. Na murkach, drzewach, wszędzie są zdjęcia zabitych w czasie walk ludzi. Pod ekskluzywnym sklepem z rzeczami dla maluchów, którego okna wychodzą na Majdan, ktoś przykleił na murku rysunki dzieci. Nie ma tam na nich radości, jest wojna, krew i smutek. Całe to miejsce zmusza do ciszy, zadumy, zamyślenia.

W prowizorycznych namiotach nadal mieszkają ludzie. Tu żyją od kilku miesięcy. Licznie odwiedzający Majdan zostawiają im datki, przynoszą jedzenie, ciepłe okrycia i koce. Jest też scena, z której płyną słowa otuchy, modlitwy i apeli do Europy. W niedzielne południe, kiedy trwało głosowanie na Krymie, na placu zgromadziło się kilka tysięcy osób. Pojawiło się więcej ukraińskich flag, były też z innych państw, jest i flaga Polska.

- Putin nas nie rozumie - powiedział mi jeden ze spotkanych na Majdanie żołnierzy. - My jesteśmy odrębnym narodem, nie czujemy się Rosjanami, my Ukraińce!

Spotykam wiele osób, które rozmawiają po polsku. Większość poznanych tam Ukraińców nie chciało posługiwać się językiem rosyjskim.

Rozmawiałam z Olesią Żukową, sanitariuszką, której zdjęcie i dramatyczny wpis obiegły cały świat. Pokazuje miejsca, gdzie kula przeszła przez jej szyję.

- Pomagałam rannym, kiedy i mnie postrzelono. Myślałam, ze umrę - cicho powiedziała mi Olesia. - Straciłam dużo krwi, widziałam, jak pomagają mi inni sanitariusze, powoli traciłam przytomność. Nie pamiętam już nic chwilę po wysłaniu tweeta. W szpitalu przeszłam operację, uratowali mnie. Nie czuję się bohaterką, jestem pielęgniarką, wróciłam na Majdan, aby pomagać tym ludziom.

W namiotach rozstawionych wokół placu spotykam też Marynę, studentkę polonistyki z tutejszego uniwersytetu.

- Tu jest nas sporo kobiet, pomagamy mężczyznom, gotujemy im, sprzątamy. Kiedy atakował Berkut, szłyśmy w pierwszym szeregu, wtedy oni nie strzelali, bo widzieli bezbronne kobiety - opowiada dziewczyna. - Jednak w czasie walk zginęło dwóch moich znajomych, jeden z nich był Ormianiniem, wartował obok nas. Był bardzo dobrym człowiekiem, zabili go pierwszego dnia.

Studenci prowadzą akcje informacyjne w Kijowie, zachęcając klientów marketów, aby nie kupowali rosyjskich produktów i nie wspierali tym armii Putina.

- To był happening, leżałyśmy na podłodze i udawałyśmy martwe, bo kupiłyśmy rosyjskie jedzenie. Ludzie się pytali, co robimy. Miałyśmy hasła nawołujące do bojkotu produktów rosyjskich - tłumaczy Maryna.

Byłam nieco zdziwiona, że po przejęciu władzy przez opozycję, demonstranci nadal nie opuszczają głównego placu w mieście. Spytałam o to Marynę.

- Tu na Majdanie szykujemy się do wojny - mówi cicho Maryna. - Kupujemy zapasy, szkolimy się, co trzeba robić w czasie ataku, gdzie się schronić, jak pomagać rannym. Mamy jednak nadzieję, że nie dojdzie do zbrojnej konfrontacji. Jesteśmy zwolennikami biernego protestu i od początku przeciwko siłowym rozwiązaniom. Ale teraz jak jest wojna, to nie wiem jak dalej będzie. Boję się tego, co się z nami stanie…

Na Majdanie spotkałam też Vitalija, który jeszcze kilka tygodni temu pracował w Aleksandrowie Łódzkim. Przyjechał tu, aby wspierać swoich.

- Boimy się prowokacji, pełno tu teraz dziwnych ludzi. Amnestia uwolniła nie tylko Julię Tymoszenko, ale także morderców, złodziejaszków i innych zbirów - mówił Vitalij. - To wszystko wisi na włosku, jak tykająca bomba zegarowa.

W hotelu Ukraina, który góruje nad Majdanem nadal pełno jest dziennikarzy z całego świata. Wszyscy bacznie przyglądają się sytuacji na Ukrainie. W drzwiach non stop stoją ochroniarze z bronią i w kuloodpornych kamizelkach. Ludzie z miasteczka namiotowego też maja takie kamizelki, zrobione z dwóch szpadli z uciętymi drzewcami...

Tekst i zdjęcia Agnieszka Białobrzewska